ZASADNICZE TECHNIKI WIERCEŃ

WIERCENIE UDAROWE

Zasadą tego wiercenia jest urabianie skały na dnie otworu przez odłupywanie, kruszenie lub miażdżenie.Urabianie skały odbywa się za pomocą swobodnie spadajacej łyżki wiertniczej rytmicznie podnoszonej na pewną wysokość. W miarę postępu wiercenia do odwiertu wciskane są rury stalowe, których zadaniem jest zapobieganie zasypywaniu się wykonanego odwiertu i prowadzenie narzędzi wiertniczych. W procesie zabudowywania filtra w otworze rury stalowe są usuwane w całości z odwiertu. W pokładach stabilnych jako wiercenie pomocnicze stosuje się wiercenie okrętne polegające na wierceniu obracającym się świdrem, ale w przeciwieństwie do obrotowego, urobek wydobywany jest na powierzchnię poprzez okresowe wyciągnie narzędzia.

Animacja przedstawia pracę łyżki wiertniczej

WIERCENIE OBROTOWE

Polega na wierceniu obracającym się wiertłem i usuwaniu urobku z odwiertu za pomocą płuczki wiertniczej. W trakcie wiercenia płuczka całkowicie wypełnia odwiert wypływając z odwiertu do dołu płuczkowego, jednocześnie wynosi urobek i stabilizuje ściany odwiertu, zapobiegając zasypywaniu się wykonanej już jego części.

PODSUMOWANIE

Przy zastosowaniu udarowej metody wiercenia uzyskuje się dokładne dane profilu geologicznego odwiertu. Łatwo i dokładnie identyfikuje się charakterystykę przewiercanych warstw i charakter docelowej warstwy wodonośnej Głównym minusem tej metody jest niski postęp wiercenia oraz konieczność dostarczenia na miejsce dużej ilości narzędzi niezbędnych w procesie wiercenia. Powyższe czynniki skutkują wyższymi kosztami wykonywanych prac w stosunku do metody obrotowej. Niemniej jednak studnie wykonane tą metodą mają większą wydajność i wyższą trwałość, szczególnie przy wykonaniu odwiertu większą średnicą.

Metoda obrotowa charakteryzuje się wysokim postępem prac i niskimi kosztami wiercenia. Z tego względu sprawdza się tam gdzie potrzebny jest szybko wykonany, tani odwiert, a nie zależy nam na szczególnej trwałości odwiertu i maksymalnym wykorzystaniu ujmowanej warstwy, ponieważ krążąca płuczka wiertnicza przenika do warstwy wodonosnej, która obniża wydajność i później potrafi wypłukiwać się podczas eksploatacji studni. Uzyskany materiał przewiercanych skał nie daje całkowitego obrazu struktury geologicznej. Nie można bowiem stwierdzić, że płuczka wyniesie wszystkie zwierciny z dna otworu w kolejności ich zwiercania.